Deutschland Allemania - Oktober 2016

Vorige week vertelde een collega die uit vakantie terugkwam dat ze Duits toch wel een heel erg lelijke taal vond.

Ik hoor dat vaak. Mensen die klanken beoordelen en dan Frans prachtig vinden en Duits hard en kort.

Als je de taal echter beter leert begrijpen dan zal je merken dat er bij de Germanen heel erg mooie woorden te vinden zijn. Niet enkel in de officiële taal maar zeker in de landelijke dialecten.

Een paar voorbeelden? Persoonlijke favorieten zijn Fernweh en Palatschinken . Als we richting sport gaan, is Schwalbe een ondertussen ingeburgerd woord bij ons maar zijn Fallrückzieher en Schlachtenbummler toch ook wel plaatjes. De absolute nummer één is duidelijk Fingerspitzengefühl. Zeg nu zelf, dat kunnen we heel mooi gaan vertalen maar we komen nooit echt in de buurt.

Uiteraard ben ik bevooroordeeld. Ik hoor deze taal al sinds ik kleuter was en ben me ermee gaan veréénzelvigen. Het is een deel van mij. Der eine hat's im Hirn, der Andere hat's om Blut. Ik hoor bij deze laatste categorie. Toch wil ik het plaatje niet idealiseren. Soms komt ook de haat heel dicht bij de liefdesgrens. Als ik Duitse toeristen heel erg superieur hun eigen taal hoor gebruiken in het buitenland dan reizen mij de haren ten berge. Hun Gründlichkeit laat soms wel heel erg ver en van het land dat 70 jaar geleden de grootste nederlaag uit de wereldgeschiedenis leed, is soms weinig in hun gedrag te merken. Uiteraard is dit ook deel van hun sterkte. Neergeslagen worden en weer uit je as verrijzen en hoe.

Een emotioneel overvalt me keer op keer als ik het volkslied hoor. Een paar weken geleden zat ik op de tribunes van het Borrusia Park in Mönchengladbach voor een vriendschappelijke voetbalmatch tegen Finland. De eerste akkoorden werden ingezet en ik beet even heel hard op mijn onderlip. Het mocht niet baten,ik kon de tranen niet bedwingen. Tranen van een oprecht en diep gevoel van trots. Ik weet het, aber ich kann nichts dafür.