Voorgaan - Februari 2020

Onze ouders.

Een haven en een houvast.

Als we de vaders van leeftijdsgenoten beginnen te begraven dan sterft er iets in ons maar wordt er tegelijkertijd ook weer iets wakker. Fijne herinneringen van lang vervlogen tijden die jaren onder het stof lagen.

Mijn ouders waren bevriend met een koppel in hun leeftijdscategorie. Ik herinner me nog dat we op kraamvisite gingen toen de jongste dochter geboren werd. Ik was toen vijf.

Heel mijn jeugd waren ze mee in ons verhaal. De oudste ging vaak op vrijdagmiddag na school met ons mee naar huis. Als we dan tegen de avond naar mijn grootouders reden, zetten we haar weer thuis af. Aan het tankstation dat ze thuis hadden. Dat was altijd open. Het brengt me terug naar de gouden jaren 70 waar we als kinderen zoveel mogelijkheden hadden.

We renden rond in de wijk, bouwden kampen en waren voor het donker thuis.

Onze vaders zaten in "den bouw". We waren allemaal kind van zelfstandige en wisten wat er moest gebeuren om brood op de plank te hebben. Dat zit in ons DNA. De oudste wou van kleins af de opvolger van pa worden. Ze adoreerde hem en ik denk dat ze dat nog steeds doet. Mijn vader is de zachte man. Iemand die bedachtzaam nadenkt vooraleer hij zijn idee geeft.

Ik wou dat ik een beetje meer van hem had. Als ik met iets zit, dan praten we, als twee gelijken en dan komt er altijd weer een duidelijker beeld naar boven.

Ondertussen zijn we allemaal volwassen mensen geworden en komen onze ouders in de senioren categorie. Ze mogen op hun lauweren rusten. Hun werk is af. De kinderen hebben hun weg gevonden.

Dit doet je ook stilstaan bij de vergankelijkheid van het leven.

Een paar weken geleden droegen we een vriend van pa ten grave. De vader van de dochters die hierboven werd vermeld. Pa en ma gaan me voor in het groeten en plots overvalt me een enorm gevoel van trots. Ze gaan me voor, letterlijk en figuurlijk. Ze gaan rechtop met flinke tred, nog steeds. Ik mag dankbaar zijn. Zoveel kracht en sterkte terwijl ze nooit degenen zijn die zich vooraan zetten of haantje de voorste zijn. Ik zie ze gaan en krijg de tranen in m'n ogen.

Er is niks mooier dan de generatie voor je ook te zien voorgaan.

Flink, bedachtzaam maar zelfzeker

Het leven in een notendop.